Het alweer ruim twaalf jaar geleden dat ik via mijn werk in aanraking ben gekomen met een  prachtig verscholen water aan de rand van de binnenstad. Het is gegraven in de Tweede Wereldoorlog en vormt een betreurenswaardig en toch historisch onderdeel van Nederland, het diende in die tijd namelijk als executieplaats… 

Had ik geweten wat me een jaar later allemaal te wachten stond, dan was ik niet graag aan 2014 begonnen. Anderzijds kiest niemand zijn pad zelf, dat pad kiest jou…

Heerlijk, een dampende mok koffie bij een gebakken eitje waaronder de nodige bacon ligt. Uiteraard mag de vers gemalen peper en het nodige zeezout niet ontbreken. Zo zit ik ’s ochtends geregeld aan een verlaten kanaal, toen en nu.

Iedere karpervisser kent wel een vangst die gegrift staat in zijn geheugen. Dat kan soms zijn vanwege het imposante gewicht van zo’n vis of juist de bijzondere omstandigheid waarin zo’n vangst tot stand kwam. Heel soms heeft het te maken met beide factoren, net zoals karpercrack Roy Alofs vorig jaar overkwam. Dit moet je echt lezen…

Terwijl het grind knarst onder de banden van mijn auto, zet ik het volume van de radio omlaag. Mijn oren nemen een spitse vorm aan wanneer ik kijk hoe de hazen lopen naar veilige gronden. Met dezelfde voorzichtigheid nader ik het water en doof mijn autolichten…

Daags na de vangst van de kolos leek de karper er vandoor te zijn. Van het een op het andere moment. Steevast ving ik ze de afgelopen weken op de harde plaat voor de oude schoeiing, tussen kwart voor en kwart over zeven ’s ochtends. Een enkele keer net iets later…

De decemberdagen zijn voor velen het moment om tijd door te brengen met vrienden en familie. Onder het genot van een calorieënoverschot van de gourmetplaat eten we ons een hernia aan welvaartsvoedsel. Na een jaar lang hard werken zijn deze vrije dagen wel verdiend. En als we dan toch vrij zijn…

Het is zo’n 19 jaar terug in de tijd toen Bertil Wielink verslag deed in Dé Karperwereld (no. 16) over zijn allereerste buitenlandse karpertrip met neef/vismaat Gerrit Ritmeester aan een Franse rivier. Hoewel Bertil tijdens deze trip zijn eerste veertiger vangt, staat vooral de diefstal van de visspullen en een bijna ontaarde overval centraal in het bewuste artikel. Hoe vergaat het Bertil Wielink tegenwoordig? Tijd voor kort interview…

“The world is fucked, and so am I, maybe it’s the other way around, I can seem to decide,…”, deze openingszin uit een nummer van de nineties-rockgroep Therapy? galmen, doorspekt met een flinke portie nostalgische herinneringen uit mijn jeugdjaren, door mijn hoofd wanneer na drie dagen snoeihard vissen het laatste trophy shot is gemaakt. Wat is dat toch allemaal met die seizoenen?